05 sep Wat de bommetjes van mijn zoon met zakelijk tekenen te maken hebben
Mijn zoon Sam van 7 houdt van bommetjes maken. Hij wil ze het liefst zo hoog mogelijk krijgen. Hij blijft maar oefenen. En wij moeten filmen: zijn ze hoog genoeg? Hij is niet tevreden. Want papa maakt ze veel hoger! Dat die ook wat kilo’s zwaarder is heeft hij geen boodschap aan.
Op een middag in het zwembad laat papa hem zien hoe hij die bommetjes maakt. Een serieuze analyse wordt erop losgelaten: hoe kan hij die techniek beter krijgen zodat hij zo in het water landt dat zijn spetters hoger komen?
En ja hoor, langzaam maar zeker lukt het hem. Papa doet voor, legt uit, Sam kijkt heel goed en doet het na.
Dagen lang oefende hij in het zwembad in Frankrijk zijn bommetjes. Badgasten die dichtbij de rand zaten zag je langzaam maar zeker een ander plekje opzoeken, waar ze niet nat werden.
Op een middag gingen we in de plas in de buurt bommetjes maken. Sam stond op de rand en sprong. Een paar puberjongens keken en zeiden: ‘Jemig, zie je dat kleine jochie?’ En zelf ook proberen. Ze kwamen niet zo hoog, tot hun grote spijt.
Waar zit dat in? Hoe kon dat kleine jochie wel zulke hoge bommetjes maken en zij niet? Jep, de juiste techniek. Als je weet hoe je in het water moet springen en landen, is het niet zo moeilijk. Hij leerde mij zelfs ook die techniek aan. In Frankrijk vonden ze het nog cool dat moeders bommetjes deed. Terug in Zwolle kreeg ik: ‘Maahaam, doe niet!’ naar me van de oudste.
Hoe dan ook. Hetzelfde principe geldt voor tekenen. Als je weet hoe je het kunt doen, is het niet moeilijk. En ik kan je daarbij helpen.